Vereniging Ons Suriname heeft een markant gezicht verloren

Delano Veira is er niet meer. Hij was de afgelopen jaren het gezicht van Vereniging Ons Suriname, en nog meer jaren daarvoor. “Dankzij Delano heeft de vereniging kunnen blijven voortbestaan”, zegt Vincent Soekra, de huidige voorzitter. Vincent is ook behoorlijk aangeslagen. “Zonder Delano bestond The Black Archives niet” meldt voorman Mitchell Esajas namens deze organisatie op haar sociale media. Ook al wist iedereen binnen de organisatie dat Delano ernstig ziek was, kwam zijn overlijden toch wel hard aan.

Delano Veira is een persoonlijkheid geweest die je zelden tegenkomt. Een man met hart en gezicht voor en van de zaak. Sinds hij in de jaren 80 actief betrokken was bij de Vereniging Ons Suriname heeft hij van 1993 tot en met 2018 verschillende functies in het bestuur bekleed. Eerst als lid, daarna als penningmeester (1994) en waarnemend voorzitter (2011), toen zijn voorganger Hugo Kooks in datzelfde jaar kwam te overlijden.

In de veertig jaren dat Delano Veira betrokken was bij Veronsur of VOS heeft hij zeker zijn sporen nagelaten. Het jaarlijks terugkerende Sranantongo Dictee (Sranantongo fini skrifi) heeft hij omarmd toen hij ervan hoorde. Toen de organisatoren Cheryl Vliet en Anita Plowell van Stichting In Between The Lines en Radio Double7fm hem benaderden was er weinig scepsis. Zou het dictee geen eendagsvlieg zijn? Na tien jaren behoort het dictee tot een van de jaarlijkse hoogtepunten in het programma van de vereniging. Er kwamen een tweede en derde activiteit bij, de pomwedstrijd en de ‘De dokter Sophie Redmond-lezing’. Delano Veira vond de lezing een fantastisch idee waarmee een duurzame samenwerking met Vereniging Ons Suriname werd ingezet.

Ofschoon het bijbehorende vioolspeldje dat jaarlijks slechts aan een dyadya Sranan uma wordt uitgereikt, kreeg Delano tijdens de afgelopen editie het speldje opgespeld. Voor deze man is een uitzondering gemaakt. Met veel emoties en dankbaarheid nam hij, ondanks zijn broze gezondheid, toch persoonlijk het speldje in ontvangst.

Niet minder, maar zeker heel belangrijk, dankzij Delano heeft de vereniging kunnen blijven voortbestaan. Hij was zeer voorzichtig en terughoudend om mensen en organisaties met hun activiteiten toe te laten in het verenigingsgebouw, het Hugo Olijfveldhuis aan de Zeeburgerdijk. Dit pand is eigendom van de vereniging en ondergebracht in een beheersstichting Hugo Olijfveld. Ook hiervoor heeft Delano zich enorm ingezet, en is het gebouw tot zover bekend het enige gebouw in eigendom van een Surinaamse vereniging en schuldvrij.

Zijn betrokkenheid en niet aflatende houding viel eerder op. Voor zij die het niet wisten, Delano heeft zo’n beetje gestaan aan de wieg van Staatsolie Suriname. Met de linksgeoriënteerde man die Staatsolie Suriname als het ware van de toenmalige militaire leiders afdwong en op poten zette, Eddy Jharap, begon hij na de coup van 1980 aan het olie-avontuur. “Delano en ik waren voor de militaire coup van 1980, lid van de Volkspartij en namen intensief deel aan de verkiezingen van dat jaar voor leden van het parlement in 1980.” Door de coup van februari 1980 werden de verkiezingen van maart verboden. “We gingen met hangende poten weer aan het werk.” Toen was Jharap hoofd van de Mijnbouwkundige Dienst. “Na wat zoeken werd ik als hoofdonderhandelaar voor aardoliecontracten aangesteld. Er moest een Staatsolie Maatschappij in Suriname worden opgericht. Ik werd vanwege mijn linkse opvattingen en kennis van de mijnbouw aangesteld als directeur. Toen was er nog weinig geloof in de olieplannen en weinig geld. Op podia hadden wij het verhaal van ‘geloof in eigen kunnen’ verteld. Er was een kans, deze uitgelezen kans. Ik heb enkele activisten en een paar van mijn campagnemedewerkers gevraagd om samen met mij inhoud te geven aan de verhalen die wij op politieke podia hadden verteld. Delano was een van deze medewerkers en hij pakte zonder morren alles aan wat gedaan moest worden. Hij heeft ca 5 jaar zeer ijverig en trouw meegeholpen om Staatsolie in de beginjaren op te bouwen, totdat hij besloot naar Nederland (terug) te gaan.”

Delano Veira heeft twee belangrijke projecten geïnitieerd bij Vereniging Ons Suriname en zijn laatste wens dat deze plannen worden gerealiseerd. Erg jammer dat hij dat niet meer zal meemaken:

1. De realisatie van een Suriname Museum in het Hugo Olijfveldhuis, waarin 350 jaar Surinaams-Nederlandse geschiedenis en de aanwezigheid van Surinamers in Nederland moet worden verteld en verbeeld.
2. De realisatie van een musical (van internationale allure) over de vrijheidsstrijder ‘Boni’, op basis van het oude manuscript van het toneelstuk Boni Doro van Eddy Bruma (1951), geschiedschrijving en orale vertellingen.

Het is nu aan het huidige bestuur om de wensen van Delano Veira voor Suriname en de Surinamers belangrijke cultuuruitingen te realiseren. Andere belangrijke projectactiviteiten waar hij zich altijd hard voor heeft gemaakt zijn de verkoop van Surinaamse literatuur en proza (via webshop) en de presentatie van diverse literaire uitgaven van Surinaamse schrijvers of met Surinaamse thema’s. Menig Surinaamse schrijver/dichter/artiest heeft hij verwelkomd voor presentatie van hun nieuwe werken. Delano had al een heel plan opgezet voor een ‘Broko Batra Festival’ voor cultuur en literatuur, maar heeft Veronsur dit plan door o.a. COVID-19 nog niet kunnen realiseren.

Delano Veira laat drie kinderen, Rodillio, Vivaldi en Sherylene achter.

Onze welgemeende condoleances aan de familie.

Vereniging Ons Suriname (V.O.S.) is een van de oudste organisaties van Surinamers in Nederland, die zich heeft ingezet tegen racisme en kolonialisme en voor emancipatie en onafhankelijkheid. In het begin van de twintigste eeuw verenigden Surinamers zich om een betere sociaal- economische positie in Nederland te bewerkstelligen. Vanwege het kolonialisme en de beperkte mogelijkheden in de kolonie zochten Surinamers een betere toekomst in Nederland. Dit verliep echter niet zonder strijd.

In januari 1919 werd V.O.S. gestart als de Bond van Surinamers en heeft zich door de jaren heen ontwikkeld om de rechten van Surinamers in Nederland te beschermen.

Anno 2020 werven we nog steeds leden en delen we geschiedenis van de vereniging om te laten zien dat de emancipatie en strijd van Surinamers niet iets is van de afgelopen paar jaar.